Momenteel ben ik mijn recensie-exemplaar van De Nachtuilen van Jeroen van Unen aan het lezen. In elk boek vind je wel eens een zinnetje die je doet nadenken over meer. Omdat ik de quote van de week niet zo interessant vond deel ik met jullie nu- als ik er een vind- een mooie quote uit een boek die ik op dat moment aan het lezen ben. Niet alleen deel ik de quote, maar vanaf nu zeg ik jullie waarom ik deze quote zo speciaal vind!

Het was alsof het vergeten verleden hem probeerde te troosten.
~De Nachtuilen, Jeroen van Unen 

Waarom deze little beautiful sentence? 

Eerst en vooral weten jullie (misschien) al dat ik soms, vooral als het om boeken gaat, erg filosofisch kan nadenken over dingen. Toch als je deze zin in een boek leest, stop je bijna altijd om erbij na te denken. Gewoon omdat de gevoelens van het hoofdpersonage hier op een heel prachtige manier worden beschreven.

Waarom ik dit eigenlijk zo mooi vond, is omdat ik me er erg goed in kan verplaatsen. Tobias’ moeder is overleden en uiteindelijk is hij helemaal alleen. Maar hij vind een paar voorwerpen van zijn ouders en beleeft weer die goeie oude tijd. Soms heb ik dat ook. Een familielid van mij is al een tijdje overleden, maar hij was eigenlijk heel speciaal. Hij zorgde heel veel voor mij en bijna altijd had hij een voorraadje lookworsten die ik zo hard mis want hij was altijd degene die wist waar je ze kon vinden. Telkens als ik weer zo’n typische rode worst zie, moet ik altijd glimlachen en heb ik echt het gevoel dat het verleden me troost. Gewoon omdat ik meestal de eeuwige optimist ben. Echt een mooie en emotionele zin als je erover nadenkt.

 Kunnen jullie ook iets thuisbrengen als je deze quote leest?