Auteur: Susin Nielsen
Uitgeverij: Lemnsicaat
ISBN: 9789047708933
Prijs: 15,95
Samenvatting:

Iedere week is het raak. Dan moet de zestienjarige Petula volstrekt tegen haar zin naar een therapeutisch kunstklasje met de kneusjes van de school.
Niet dat er iets mis met haar is. Petula is gewoon realistisch, vindt ze: overal ligt het ongeluk op de loer, dus ze schudt het liefst geen handen, zal nooit een straat schuin oversteken en loopt liever een blok om dan langs een steiger te wandelen… Toch is ze niet altijd zo geweest: een ongeluk heeft de ooit vrolijke Petula in deze doemdenker veranderd.
Maar dan verschijnt Jacob in het klasje – een ongeleid projectiel met een bionische arm. Hij weet Petula met een bizar en hilarisch project langzaam maar zeker weer de gewone wereld in te trekken. Maar ook hij draagt een geheim met zich mee…

Mijn mening: 7,5/10

Donderdag 9 maart was er een speciaal event met Susin Nielsen in Brussel. Voor die gelegenheid mocht ik haar nieuwste boek, Optimisme is dodelijk lezen. Haar andere boek Wij zijn allemaal moleculen, staat al een eeuwigheid op mijn verlanglijstje en daarom was ik zo blij om haar nieuwste boek te lezen.

Susin Nielsen staat bekend voor haar luchtige boeken die toch op een speciale manier een heftig onderwerp aankaarten. Haar boeken gaan over het leven, volwassen worden, maar vooral over de weg die je aflegt om te zijn wie je bent. Optimisme is dodelijk is niet anders. Het is een hoopvol boek met een krachtige boodschap: leef.

Het verbaast je of niet, maar dit boek was in no time uit. Ik zweefde over de letters, zo vlot is het geschreven. Ik hou van de manier waarop Susin dingen wist te verwoorden op een soms rare, maar unieke manier. De schrijfstijl is dus absoluut een sterk punt aan het boek. Het was verfrissend vlot én uniek grappig.

Susin Nielsen heeft iets met katten en dat vind je terug op elke bladzijde van het boek. Petula met haar favoriete kattenmuts op, bestrijdt haar eigen monsters na de dood van haar zusje terwijl haar moeder haar eigen verlies verwerkt door telkens maar katten te adopteren. Omdat ik zelf ook een kattenmens ben, kon ik me ontzettend goed verplaatsen in de personages en kon ik de grappige situaties in het boek extra goed inbeelden. Ja, ik ben wel een fan van die kattenboeken.

Niet alleen de katten in dit boek waren geweldig. Nee, ook de ongedwongen diversiteit van de personages was fenomenaal. Telkens wanneer een nieuw personage op het toneel verscheen hadden ze hun eigen mankementjes, problemen en kwamen ze telkens uit een ander milieu. Dat alles kwam zo ongedwongen over en het was ook zo leuk dat niet alleen de problemen van het hoofdpersonage werden opgelost, maar ook die van de bijpersonages. Alles was zo goed verweven en dat maakte alles zo goed.

Maar waar liep het voor mij dan mis? Ik denk dat het lag aan het feit dat ik niet de feels voelde toen ik het boek uithad. Ik had geen verbondenheid met de personages, ondanks het feit dat ik me wel in hun daden kon verplaatsen. Ik vond het zo jammer dat ik het boek niet heb dichtgeslagen en had moeten zuchten omdat het zo leerrijk voor me was. En dat is het belangrijkste element in een comtemporary voor mij. Als een boek mij niet het gevoel heeft kunnen geven dat ik iets heb bijgeleerd over het leven, dan is het niet zo goed als ik had gewild. Optimisme is dodelijk miste dat ene belangrijke element en daarom ben ik niet zo overtuigd van dit boek.

Optimisme is dodelijk is een boek dat duidelijk geschreven is door een ervaren schrijfster. Unieke personages, geweldige setting én vlotte schrijfstijl zorgden ervoor dat ik het boek in een mum van tijd uit had. Toch miste ik de magie van een contemporary tijdens dit boek én wist het me op de valreep niet helemaal te overtuigen van zijn geweldigheid.