Even geleden legde ik mijn laatste examens af van mijn allereerste bachelorjaar. Ik kreeg ook al mijn uitslag en ik kan opgelucht zeggen dat ik de zomer induik zonder herexamens. Het eerste jaar op de unief en op kot was een heel grote verandering. En een meer ingrijpende verandering dan ik had verwacht.
Er zijn zoveel stereotypen over het eerste jaar aan de unief en, om eerlijk te zijn, geloofde ik ze allemaal toen ik voor het eerst een grote aula binnen stapte. Ik was bloednerveus, ratelde aan een stuk door en keerde doodmoe terug naar huis, onzeker over hoe de rest van het jaar eruit zou zien. De unief is immers de tijd van je leven: dé plek waar je je lief ontmoet waar je later mee zal trouwen en baby’s maken. Het is dé plek waar je eindelijk vrij bent om feestjes te bouwen, uit te gaan, zot te doen. Maar is dat wel allemaal zo?
Eigen keuzes
Wat ik geweldig vond aan mijn eerste jaar aan de unief is dat ik voor het eerst voelde dat ik mijn eigen keuzes mocht maken. Niet dat dat ik dat voorheen niet mocht doen, maar ik kon gaan en staan waar ik wilde, eten wat ik wilde, drinken wat ik wilde. Ik mocht zelf kiezen hoe laat ik thuis kwam en niemand die mij verwachtte. Ik hield van de vrijheid en tegelijkertijd was die vrijheid ook net dat wat me het meest beperkt heeft dit jaar.
Altijd een glimlach, maar niemand kijkt erachter
Ik vond het vreemd dat ik na een paar weken op de unief een heel raar en beklemmend gevoel kreeg en die is nog steeds niet echt weggeëbd. De sociale druk om de perfecte student te zijn, maar ook van het het studentenleven te genieten is echt iets dat ik heb onderschat. Maar er waren nog een aantal onverwachte dingen die een grote impact op me hebben gehad en na een paar maanden alles opkroppen, besef ik eigenlijk hoeveel alles op me weegt.
Misschien klinkt er raar dat ik dat hier zo schrijf, maar ik wil er gewoon eerlijk over zijn. Zoveel stereotypen over het studentenleven worden zo verheerlijkt, maar niemand is eerlijk over de soms moeilijke momenten en de mentale heuvels die je moet beklimmen.
Ik heb altijd een glimlach op mijn gezicht, want dat is nu eenmaal hoe ik mijn problemen probeer te verhelpen. Maar het ding is dat ik al heel lang heel veel moeite heb om elke dag die glimlach te dragen. En ik voel me heel ondankbaar als ik dat aan mezelf durf toe te geven, want ik heb zoveel waar ik gelukkig om ben. Toch blijft het gevoel daar en hopelijk is deze vakantie het moment om na te denken en om adem te halen.
Maar er waren ook veel geweldige dingen
Alles wat ik hierboven vertel, is niet de hele rode draad van dit jaar, want ik leerde ontzettend veel, zowel op school als in het leven.
Dit schooljaar was het jaar van nieuwe mensen, van oude vrienden en van nieuwe ervaringen. Ik leerde mensen kennen die ik nog beter wil leren kennen volgend jaar. Ik ontdekte dat ik sommige mensen meer miste dan ik had gedacht. Ik leerde veel bij over alles en daar ben ik blij om. Er waren ontzettend veel kleine gelukjes zoals filmavondjes, spontane wandelingen en picknicks.
Ook ben ik ontzettend dankbaar dat ik de kans krijg om te studeren en mijn droom na te jagen, want ik weet dat zoveel mensen die kans niet krijgen. Het maakt me gelukkig dat ik dingen kan bijleren, dat ik een nieuwe taal kan leren, nieuwe mensen kan leren kennen, want dat is niet voor iedereen evident en dat vergeten zoveel mensen.
Bovendien had ik nooit gedacht dat ik Spaans (ik doe Spaans-Engels) zo’n leuke taal zou vinden. Ik hou van de romantiek van de taal en ik hou er gewoon van om het te spreken. Het was een wilde gok om iets nieuws te proberen, want ik had nog nooit Spaans gevolgd én ik was zelfs nog nooit in Spanje geweest. Gelukkig was die gok het meer dan waard.
Als ik terugkijk, was het een schooljaar van veel verandering en nieuwe ervaringen. Ik vraag me af hoe jij terugdenkt aan je eerste jaar hoger onderwijs en net zo over denkt? Laat het me weten!
Ik vond mijn eerste jaar op het hbo qua studie het leukst, maar mijn klas vond ik echt vreselijk. Ik woonde toen thuis, dus dat is waarschijnlijk heel anders. Ik deed echt nooit mee aan activiteiten, gewoon omdat ik daar echt geen zin in had. Op mijn studie zaten heel veel internationale studenten en eigenlijk deden alleen zij mee aan activiteiten en de Nederlanders nooit. Wat fijn dat je geen herexamens meer hebt! En dat je je studie zo leuk vind!
Voor mij was de hogeschool een verschrikkelijke, eenzame, burn-outrijke ervaring. In series en boeken lijkt het inderdaad altijd fun en zelfontwikkeling, maar stress en zelftwijfel horen er evenzeer bij helaas! Gelukkig had ik geen herexamens zodat ik daar zo snel mogelijk weer weg kon XD Hopelijk zie je jaar 2 toch nog een beetje zitten!
Studeren is heel belastend zeker als er factoren van buiten af op je afkomen. Ik heb ontzettend donkere periodes meegemaakt waar ik dan het liefst ook niet te veel meer aan terug denk en hoe leuk het studentenleven ook kan zijn, het is ook belastend, want al die feestjes moeten organiseren en shiften moeten draaien eist ook z’n tol. Gek genoeg is een van mijn mooiste momenten in mijn laatste jaar waar we met 5 vriendinnen komen eten bij elkaar deden (elke week bij iemand) als afsluit van het studentenjaar. Zo konden we eens lang praten en genieten onder een lekkere maaltijd. Jammer genoeg zie ik nog 1 persoon van die groep, maar we hebben ons toen zeker goed geamuseerd.
Mijn eerste jaar op de unief heb ik niet zo heel positief ervaren. Ik werkte mij dag en nacht in het zweet om te leren om er dan uiteindelijk toch nog voor alles gebuisd te zijn. Mijn zelfvertrouwen heeft er een serieuze deuk van gekregen. Ik zou willen zeggen dat het sociaal leven goed zat, maar ook dat was het niet. Nog steeds niet trouwens. Nu doe ik een andere richting, gewoon in het hogere onderwijs . Gelukkig heb ik nu wel een richting gevonden waarin ik me veel beter voel en met minder druk. Ik heb nog steeds herexamens, het eerste semester was ook nog even zoeken, maar het tweede heb ik geknald. Dus hopelijk volgende maand ook. Ik heb er wel mijn droomberoep voor moeten opgeven wat ik nog altijd spijtig vind. Maar ik raak er ook wel.
Voor mij waren mijn bachelorjaren echt de meest vreselijke van allemaal. Het is echt moeilijk voor mij om de positieve herinneringen eraan te herinneren. Ik denk dat het lag aan de studiekeuze die misschien niet helemaal voor mij weggelegd was, maar ook dat ik er als persoon niet helemaal klaar voor was om te starten aan een bacheloropleiding. Ik denk dat ik toen nog niet de maturiteit had, op sociaal vlak maar ook op intellectueel vlak (TSO) om mij erin vast te bijten. In mijn eerste jaar was ik voor net niet alles gebuisd. Veel kunnen ophalen tijdens mijn herexamens, maar toch. En dan start je je tweede jaar maar half, doordat je nog vakken moet meenemen van je eerste jaar… Dit had absoluut geen goed effect op de klassfeer want je bent er maar voor de helft bij natuurlijk. Echt moeilijk. Deze periode struggelde ik ook zodanig met mijzelf (wie ben ik en wat wil ik) dat ik ook te koppig was om toe te geven dat een bacheloropleiding op dat moment niet haalbaar was voor mij. Zo sukkelde ik 3 a 4 jaar lang in een bachelor terwijl ik nog steeds vakken van het tweede jaar moest vervolledigen. Daarna heb ik de keuze gemaakt om een eenjarige opleiding bij Syntra te volgen. Veel te gemakkelijk en onder mijn niveau (niet slecht bedoeld, maar ik hoefde niet te leren om nog steeds een 8/10 te halen) maar uiteindelijk gaf het wel een boost in mijn zelfvertrouwen en de rust die ik lange tijd kwijt was. Uiteindelijk is dit ook het beroep dat ik wil uitoefenen dus ik heb zeker geen spijt van mijn keuze. Nu nog dé job vinden, maar dat komt ook wel weer. Ik heb geen contact meer, met niemand, van mijn bacheloropleiding. Buiten dan wat vriendschappen op Facebook, maar dat is het ook. Het enige waar ik spijt van heb tijdens mijn bachelorjaren, is dat ik niet op kot geweest ben. Ik denk dat ik daar als persoon zijnde veel uit geleerd zou hebben. Maar ik woonde in Brugge en ging ook naar school in Brugge, en het is niet dat we het thuis, als eenoudergezin, echt breed hadden. Niets te kort, maar een kot was er net te veel aan. Ik denk soms dat ik te weinig plezier gemaakt heb in mijn tiener- en studentenjaren maar uiteindelijk heeft het mij ook gevormd tot wie ik nu ben, en daar ben ik best wel blij mee. Ik weet nu wie ik ben, en waar ik voor sta, en vroeger had ik dat niet. Ik hoop dat je in je tweede jaar meer je plaatsje vindt op de unief, je bent goed bezig. En gaat het niet zoals het moet, dan moet het maar zoals het gaat x