Review

Hof van doorns en rozen | Sarah J. Maas

9200000051759419Auteur: Sarah J. Maas
Uitgeverij: Best of YA (Unieboek | Het Spectrum)
ISBN: 9789000348275  
Pagina’s: 424
Samenvatting:
Het bos waarin de negentienjarige Feyre woont is in de lange wintermaanden een koude, sombere plek. Haar overlevingskansen en die van haar familie berusten op haar vermogen om te jagen. Wanneer ze een hert ziet dat opgejaagd wordt door een wolf kan ze de verleiding niet weerstaan om te vechten voor de prooi. Maar om te winnen moet ze de wolf doden en daarop staat een prijs. Niet veel later verschijnt er een beestachtig wezen om vergelding op te eisen. Wanneer ze naar het gevreesde feeënrijk Prythian wordt gesleept, ontdekt Feyre dat haar ontvoerder geen beest is, maar Tamlin – een van de dodelijkste, onsterfelijke magische wezens ooit gekend. Terwijl ze op zijn landgoed verblijft, veranderen haar ijzige vijandige gevoelens voor Tamlin in een vurige passie die elke leugen en waarschuwing over de mooie, gevaarlijke wereld van de Elfiden in rook doet opgaan. Maar een oude, kwaadaardige schaduw groeit over het land, en Feyre moet een manier vinden om het te stoppen of Tamlin en zijn wereld zullen voor eeuwig verdoemd zijn.

Mijn mening: 5/10

Ik ben een enorme fan van Maas’ andere serie, Throne of Glass. Maar dan echt een een crazy fangirl. Toen ik de kans kreeg om haar andere serie te lezen voor Dear Book Nerd Book Club, nam ik die maar al te graag.

Eerlijk gezegd was ik een beetje teleurgesteld toen ik aan de eerste hoofdstukken begon. De natuur was langdradig beschreven en bovendien kreeg ik  niet echt hoogte van het hoofdpersonage, Feyre. Er was iets die mij tegenhield om helemaal in het boek gezogen te worden. Het hele plaatje klopte voor mij niet. En toen kwam die gigantische wolf in beeld. Hij kwam en bood Feyre een ultimatum aan omdat ze een van zijn vrienden had gedood in het bos. “Ga met me mee en leef in vrede of ik dood je.” Het ultimatum die hij haar bood was een beetje vreemd. Vreemder dan vreemd zelfs. Het voelde onnatuurlijk aan en ook hier weer had ik een gevoel die me weerhield om werkelijk van het boek te genieten. Het klopte gewoon niet.

De wolf neemt Feyre mee naar het Lentehof in het hartje van Pyrthian, waar ze voor altijd moet blijven. Tot zo ongeveer pagina 200 gebeurd er niets spannends. Als lezer word je niet echt geïntrigeerd door het verhaal. Zoals in het begin voel je als lezer dat er iets mist in het verhaal. Bovendien is de instant love tussen Feyre en Tamlin, die ontstaan is in die 200 pagina’s, lichtelijk voorspelbaar en het verpestte een beetje het geheel. Ik had ook het idee dat Sarah J. Maas niet echt kon wegkomen met de instant love. Meestal ben ik altijd verkocht bij en greintje liefde, maar hier leek het net het tegenovergestelde effect op me te hebben. De liefde voelde geforceerd en op een of andere reden heeft Feyre als personage me niet echt kunnen overtuigen van haar liefde ook al deed ze heldhaftige dingen om die te bewijzen. 

Toch na die ergerlijke 200 pagina’s liet Sarah J. Maas haar gruwelijke magie eindelijk werken. Ze liet de puzzelstukjes geleidelijk op z’n plaats vallen. Het nam helaas mijn gevoel van de eerste helft van het boek weg, vandaar het ietwat lage cijfer op tien. Over het tweede deel ben ik daarentegen wel te spreken. Ein-de-lijk was het daar: de spanning, de onverwachte twisten, de gruwelijke antagonisten, de merkbare evolutie van haar hoofdpersonage en Sarah J. Maas moed om de lelijke of gemene details niet te verbergen.

Naarmate het einde eraan kwam, wilde ik steeds maar meer lezen. Steeds wou ik weten wat er zou gebeuren. Precies het gevoel die ik gewoon ben te voelen bij Maas’ werk.  Het gevoel van de eerste 200 pagina’s werd verklaard en als lezer kreeg ik rust (dat mocht echt wel). Toch kon ik het maar niet begrijpen dat Feyre in het begin zo naïef was geweest. Dat ze dingen zei en deed waaraan je merkte dat de schrijfster het met opzet deed. Steeds weer kon je een beetje de stappen van de schrijfster aanvoelen. Gewoon omdat Sarah J. Maas de nadruk had gelegd op die specifieke woorden en dingen tevergeefs had proberen te verhullen. Ja, die eerste 200 pagina’s waren het zwakke punt van het boek. Maar dan ook echt, want het was bijzonder saai en ongeloofwaardig. 

Ik heb dus een dubbel gevoel over dit boek. Aan de ene kant heb ik niets met het begin en aan de andere kant hou ik van het einde. Het boek heeft me niet echt van mijn sokken kunnen blazen. Gewoon omdat het einde de fouten van het begin niet helemaal heeft kunnen recht breien. Een beetje jammer, zeker omdat iedereen in blogland zo lovend is over het boek. 

Morgen om 14u vindt de tweede leesclub van Dear Book Nerd Book Club plaats en ooooo wat gaat het geweldig worden! Zondag vinden jullie zeker en vast een uitgebreid verslag van de leesclub op mijn blog! 

4 thoughts on “Hof van doorns en rozen | Sarah J. Maas

  1. Oh nee toch, en dit leek me juist zo’n leuk boek vanwege de link met het sprookje van Belle en het Beest. Misschien wacht ik dan toch maar even tot ie bij de bieb ligt (en ik heb nog meer dan genoeg om te lezen).

    1. Moet je denk ik wel doen. Ik vond er echt niets aan… Het was niet zoals ik had verwacht en op een rare manier was het grote deel van de leesclubdeelnemers het met me eens. 😉 Maar ik ben benieuwd wat jij ervan gaat vinden als je het heb gelezen!

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.