Review

Heerestraat & Rozenlaan: DIMILY 2.0

Heerestraat en RozenlaanNina’s ouders zijn net gescheiden. Dat betekent niet alleen dat Nina vanaf nu elk weekend met een enorme weekendtas heen en weer moet fietsen tussen twee huizen, maar ook dat ze in sneltreinvaart moet wennen aan de nieuwe situatie. Aan de nieuwe vriendin van haar vader bijvoorbeeld, die twee kinderen heeft: Lindi (type valse stiefzus) en Mark (headbangende metalfan). En aan het feit dat haar moeder als een zombie-in-pyjama door het huis wandelt.
Eigenlijk heeft Nina het al druk genoeg met voetbal, vriendinnen en haar laatste schooljaar – en nu komt dit er ook nog bij. Hoe moet ze dit in hemelsnaam allemaal tegelijk doen?

 

Mijn mening: 6,5/10

Al sinds bekend werd dat Blossom Books eindelijk een fictieboek van eigen bodem ging uitgeven, was ik al enthousiast. Toen ik dan te weten kwam dat het boek over een meisje ging waarvan haar ouders gescheiden waren, zette ik dit boek definitief op de eerste plaats van mijn verlanglijstje. Mijn ouders zijn namelijk ook gescheiden en ik denk dat ik al een tijdje verlangde naar een boek waarin ik mezelf ook kon herkennen en ik hoopte zo had dat Heerestraat & Rozenlaan dit ging zijn.

Ik kan zelf een boek schrijven over mijn ouders. Over de weekendtassen, over postduif spelen of de ruzies, over alles. Dus altijd als ik een boek lees waarin de ouders gescheiden zijn, ben ik extra kritisch en dat hebben anderen ook wel bij andere dingen, denk ik. Bij dit boek had ik héél hoge verwachtingen en op bepaalde vlakken heeft het boek dat kunnen waarmaken en op andere momenten heeft het me zo hard teleurgesteld. Ik vertel je waarom.

Kijk, ik schuif het niet onder stoelen of banken: maar dit was de best geschreven YA van eigen bodem die ik de laatste tijd heb gelezen. Carlie van Tongerens schrijfstijl is licht, vluchtig en zo goed om te lezen. Ik hield van de kleine appintermezzo’s, de korte filmstukjes en de hoofdstukken. Het zat zo goed in elkaar en daar hield ik écht van.

Maar tegelijkertijd had ik niet zo’n goed idee over welke tijdspanne dit boek vertelde. Weet je, als Nederlander heb je er vast veel aan dat er af en toe examens en tentamens zijn, maar ik weet dat de tijdsvlakken anders zijn dan in België. Niemands fout, maar ik dacht soms dat het nog zomer was, terwijl het al winter was en dat vond ik soms super verwarrend.

Als er een ding is waarvan ik ook héél erg fan ben, is hoe Carlie van Tongeren de relatie tussen de ouders heeft geschetst. Ik hield ervan dat er eindelijk een hoofdpersonage was die tussen twee ouders staat, net als ik. Vroeger (ja, ook toen ik klein was) moest ik de weekendwissels regelen, moest ik mededelingen overbrengen. Ik hield ervan dat dat hier ook zo was. Ik snapte Nina’s frustratie en situatie beter dan ooit, en het deed me ook snappen hoeveel pijn mijn eigen ouders me ook doen (ook al heb ik dat vaak zelf niet door).

Maar (ja, hier komt de maar) ik vond dit boek soms een DIMILY 2.0. Waarom moest de het hoofdpersonage weer verliefd worden op de stiefbroer? Waarom moest de moeder weer in een zwart gat vallen? Precies zoals alle boeken die ik tot nu toe in het YA-genre heb gelezen? Waarom kan het niet eens andersom? Waarom kan er eens geen andere love interest zijn? Waarom?

En dat waren de vragen die ik doorheen het boek in mijn hoofd blijven spoken. Ook al vond ik de manier waarop Carlie van Tongeren de eerste seks beschreef geweldig en écht. Ook al hield ik zo van de grappige vriendinnen van Nina. Ook al hield ik zo van oma. Ook al hield ik van het goede einde.

En juist daarom was dit het boek waar ik niet m’n hart in gevonden heb. Dat einde. Weet je, na 14 jaar scheiding praten mijn ouders nog steeds niet met elkaar. Gaan ze nog in rechtzaken én moeten mijn broer en ik nog steeds als een bal tussen hen gespeeld worden. Dus ja, lezers hebben vaak mooie eindes nodig waar alles goed komt of beter en dat snap ik. Maar bij dit boek had ik dat niet nodig. Helemaal niet. Ik wou geen cliché. Ik wou wat écht was. En in sommige delen van het boek heb ik dat gevonden en in sommige niet.

Heerestraat & Rozenlaan, soms weet ik niet wat ik met je aan moet. Op sommige vlakken heb je me echt ontroerd en op andere heb je me helemaal koud gelaten. Toch moet ik wel zeggen dat ik dit boek wel heel graag gelezen heb én ik het met plezier ga aanraden in de boekenwinkel. Ik hoop dat Blossom Books én Carlie van Tongeren nog meer boeken gaan uitgeven, want dit was een héél goed eerste boek. Ik ben benieuwd wat er nog komt.

Carlie van Tongeren | Blossom Books | €17,99| Paperback | 978 94 6349 125 9  |376 p. 

 

1 thought on “Heerestraat & Rozenlaan: DIMILY 2.0

  1. Goeie recensie en leuk dat je het koppelt aan je eigen verhaal! Groetjes uit team “ouders die al een miljoen jaar gescheiden zijn maar nog steeds niet praten” trouwens! (Serieus, ik was ZO bang dat ze elkaar op mijn trouw zouden vermoorden en ik er dan zou bijlopen als de zombiebruid uit It Only Happens In The Movies, for real).

    Ikzelf twijfel zo over dit boek! Langs de ene kant wil ik het steunen want een auteur van eigen bodem bij BB is gewoon WOW maar langs de andere kant heb ik het idee dat het te kinderachtig gaat zijn (vanwege de cover denk ik). Na jouw recensie ben ik wel benieuwd … En denk ik niet meer dat het te kinderachtig is alleszins 🙂

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.