Review

Dit is hoe het ging: sterk debuut, maar ontzettend nalatig op zoveel vlakken

Dit is het verhaal van Cato Schmidt. 
Cato heeft alles: fijne ouders, lief zusje, leuk bijbaantje en vriendinnen uit het groepje populairste meisjes van de school.
Maar Cato worstelt.
Met zichzelf en met haar pijnlijke verleden. Als haar perfecte leven barstjes begint te vertonen, keert Cato steeds meer in zichzelf. De enige bij wie ze terecht kan is Adrian, haar vriend die ze online heeft leren kennen. Hij zal haar nooit laten vallen. Toch?

Mijn mening: 3/10

Dit is hoe het ging lag al een aantal maanden in mijn boekenkast, maar uiteindelijk besloot ik om die toch eens mee te nemen op reis. Ik begon ’s ochtends aan het boek en las het in een ruk uit. Ik gaf het meteen vier sterren op Goodreads, maar toen in ’s avond in mijn bed lag, was er iets die me maar de hele tijd bleef steken. 

Astrid Boonstoppel heeft echt een héél fijne schrijfstijl. Het boek is ook niet zo lang, maar je vliegt erdoorheen. Boonstoppel gebruikt korte zinnen, zonder veel tierlantijntjes. Gewoon recht voor de raap en haar woorden komen hard binnen. Bovendien hield ik ontzettend van haar beschrijvingen en de manier waarop ze simpele dingen kon verwoorden. Echt een van de beste die ik in oorspronkelijk Nederlands heb gelezen. 

Ook is het boek heel spannend. Je weet dat er vanaf pagina één iets gebeurd is, maar je weet niet wat. Je kan het wel raden, maar hoe en wat en waar en wie dat weet je helemaal niet. Het boek is heel goed opgezet en je zit duidelijk dat Astrid Boonstoppel er goed over nagedacht heeft. Ook wisselt het gewone verhaal soms af met politietranscripties, die het verhaal nog extra diepte geven. 

Bovendien vind ik het hoofdpersonage Cato heel erg goed uitgewerkt, met heel veel details en herinneringen. Je kan alles begrijpen wat ze doet, want tja: je weet het gewoon. Ik ben heel erg blij dat er nooit zo’n dingen gebeurd zijn op mijn middelbare school. De bijpersonages verdwijnen dan echter weer op de achtergrond én daar zou je eigenlijk wel meer over willen weten. Op dat vlak miste het boek diepgang en bleef het op sommige vlakken té mysterieus om logisch te blijven.

Dus met goede personages, prachtige schrijfstijl en een goed uitgedacht plot, zou je denken dat ik mijn vier sterren zou hebben laten staan. Maar toen lag ik dus ’s avonds in mijn bed en dacht ik eens na over wat ik net had gelezen en toen werd ik heel erg verdrietig en boos.  In de volgende alinea’s staan er spoilers over het verhaal. Ik gebruik ze nooit in mijn recensies, maar voor deze is het echt nodig om uit te leggen waarom ik besloot om dit boek geen hoge score te geven. 

Opgelet grote spoilers! 

Eerst en vooral had er een grote trigger warning op dit boek moeten staan. Absoluut. Niets aan de cover (die zo roze en braaf is als maar kan zijn) of aan de flaptekst verraadt dat dit boek over pesten en zelfmoord gaat. En ik vertel je dat dit boek niet van de poes was (ik heb er zelfs nachtmerries over gehad) én heel erg kan triggeren voor mensen die zelf gepest worden en/of met zelfmoordneigingen kampen. Misschien kan je het zien als een spoiler voor het plot, maar het welzijn van de lezer moet op de eerste plaats komen. Altijd.

Ook is er één ding die heel erg hard is blijven hangen na het lezen en dat is dat dit boek alles rond zelfmoord heeft verheerlijkt. Ik kan het zelf niet op een andere manier bekijken. Het hoofdpersonage pleegt zelfmoord met een bomgordel op het eindexamenfeest en zorgt ervoor dat er talloze slachtoffers vallen, zelfs haar eigen zusje.

En nergens, nergens in het boek is er een tegengewicht. Oké, je kan zeggen dat het boek inderdaad vanuit het perspectief van het hoofdpersonage is geschreven en dan kan ik het begrijpen, maar dan is er een epiloog en de verhoortranscripties waar niets maar dan ook niets anders wordt verteld dan dat de familie, klasgenoten én school hadden moeten weten dat Cato aan het veranderen was én dat zij het hadden moeten zien. (Oké, misschien kan dat zo zijn en ergens is dat zo, maar er ligt veel meer aan de grond van haar zelfmoord. En dat wordt niet eens onderzocht.) Nergens wordt er gesproken over de consequenties van de nalatige leerkrachten (die niet eens zelf Cato ondervraagd hebben over een pestincident). Nergens wordt er gesproken over hoe zelfdoding niet de enige oplossing is én dat mensen meenemen in je zelfmoord niet de beste manier is om wraak te nemen. Nergens ook niet in de epiloog worden er over iets anders gesproken dan alleen ‘Ik wist dat ik het gezien had’ (wat oké, logisch is, maar niet het enige is waar men moet over kunnen praten als er zoiets groots is gebeurd). Er wordt kortom nergens in het boek hoop gegeven (niet na het incident en niet ervoor). En daar kan ik helemaal niet mee leven. Helemaal niet. Kan je snappen waarom dit boek jongeren kan triggeren?

Bovendien vind ik ook dat de uitgeverij/auteur een steekje heeft laten vallen om niet het Belgische nummer van de zelfmoordlijn (1813) toe te voegen. Ze verkopen dit boek ook op de Belgische markt en ik vind dat het verschrikkelijk is dat de uitgeverij/auteur dit is vergeten. Echt waar. Het komt zo nalatig over, precies alsof het welzijn van Belgische lezers helemaal niet belangrijk is. Zo kwam dat oprecht over toen ik de laatste pagina omsloeg en alleen maar de Nederlandse zelfmoordlijn zag staan.

Astrid Boonstoppel | Blossom Books | Paperback | 9789463491556 | 272 p.

2 thoughts on “Dit is hoe het ging: sterk debuut, maar ontzettend nalatig op zoveel vlakken

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.