Meestal geef ik nog een redelijk verbloemende titel aan een verslagje van Dear Book Nerd Book Club, maar deze keer kan ik het gewoon niet. Ook al was dit boek democratisch verkozen via een poll op Facebook, het boek wist bijna niemand te bekoren. In dit verslagje vertel ik je waarom en hoe dat was…

De leesclub was deze keer op verplaatsing naar Leuven. Helaas moest in de ochtend werken tot 13u en had ik de leesclub een uurtje later moeten verplaatsen. Om 15u30 zouden we dus afspreken in het station en zouden we samen naar de Barboek gaan. Maar zoals je leest: er waren heel veel ‘zoudens’. De trein was al een beetje later, mijn telefoon was leeg in het midden van de treinreis én we waren mensen verloren op het station van Leuven. Dat zorgde er dus voor dat we een beetje te laat waren in de Barboek. (Nogmaals sorry!)

Geen foto’s, sorry

Zoals ik al eerder vermeldde, was mijn telefoon leeg geworden tijdens de heenreis. Gelukkig had mijn vriendin nog een goedwerkende telefoon op zak zodat ik toch nog iedereen kon bereiken. Helaas ben ik wel vergeten om diezelfde gsm te vragen om foto’s te nemen van de leesclub en de omgeving. Ik vind het echt heel erg jammer dat ik nu geen sfeerfoto’s aan jullie kan laten zien, maar ik was het echt helemaal vergeten.

Carré Confituur en verfrissing

Ondanks de vertraging waren we toch met een groot aantal in de Barboek. De Barboek is eigenlijk een boekhandel met een tearoom. Het is een heel gezellige plaats, maar je mag alleen niet té luid babbelen. We hebben meerdere keren rare blikken gekregen en ook mensen van de bediening kwamen zeggen dat we stiller moesten praten. (En zo luid waren we niet…) Ondanks dat het dus geen bibliotheek is, moest je er wel zo stil zijn. Niet zo handig als de discussies rond het boek soms heel erg verhit werden. Maar desondanks was er wel een gezellige sfeer. Iedereen had een lekker drankje (ze hadden Home Made Lemonade) en je kon er ook een lekker taartje eten.

Het beste boek van het jaar?

Ik moet eerlijk zijn dat ik verbaasd was dat ik de enige was die wat positiefs kon zeggen over het boek. Zoals je je misschien herinnert, heeft De Kids of Appetite ooit een heel grote indruk op me gemaakt. Ik hield van de beeldende schrijfstijl van David Arnold en vond altijd wel wat moois verborgen tussen de regels. Helaas was er niemand die die mening met me deelde. Iedereen – ja, echt iedereen – vond David Arnold een John Green-copycat. Maar jammer vond niemand het een geslaagde copycat.

Sinds ik beseft heb dat onze leesclub een boek breekt of de hemel in prijst (dat laatste is nog nooit gebeurd), heb ik een nieuw plan bedacht om onze scores bij te houden. Ook wou ik graag eens testen als een slecht boek nog slechter wordt gequoteerd na een leesclub. Dus De Kids of Appetite kreeg vóór de leesclub een 5.6/10, maar na de leesclub kreeg het nog maar een 4.9/10. En daarmee is De Kids of Appetite het slechts beoordeelde boek van dit jaar. Voor mij zou dit echt een van de grootste verrassingen moeten zijn geweest, maar toen ik de vragen voor dit boek opstelde, had ik al een gevoel wat sommige mensen gingen zeggen en hoe ze zich bij dit boek gingen voelen.

Ik leid altijd een leesclub in met de vraag of ze het boek zouden gelezen hebben of opgepakt hebben als het boek niet voor de leesclub moest gelezen worden. Velen antwoorden hierop dat ze dat niet zouden gedaan hebben. Velen vonden de Nederlandse cover nietszeggend en zouden het boek op basis van de achterflap, die volgens velen al even nietszeggend was, het boek niet gekocht hebben. Ik daarentegen en nog wat anderen vonden de opsomming op de achterflap wel interessant. Helaas waren wij dan wel in de minderheid.

Wat het grootste minpunt aan het boek was, was de verbloemde schrijfstijl. Ik heb nog geen John Green-boek gelezen, maar dit boek werd er vaak mee vergeleken tijdens de leesclub. Helaas was het niet op de goede manier, want Janna’s drie omschrijvende woorden voor het boek waren: John Green Wannabee. Ook Chiara was niet te vinden voor de nietszeggende metaforen en voor haar werd het boek dan een beetje ongeloofwaardig. Laure (die het Audioboek heeft beluisterd) heeft zich dan weer enorm geërgerd aan het woord ‘Superrenpaard’. (En daar kon iedereen haar wel in volgen…) 

Naast de schrijfstijl hadden heel veel mensen problemen met de personages van Arnold. Om de algemene gevoelens samen te vatten heb ik een heel mooie quote gepikt uit een Goodreads-review over het boek: ‘Everyone is just a collection of quirks and oddities.’ Ja, ik weet dat ik ondersteboven was van dit boek, maar toen ik mijn research voor mijn vragenlijst deed, besefte ik dat ik helemaal eens ben met die quote. Iedereen – ja, weer iedereen – deelde mijn mening. Ook was bijna niemand gecharmeerd door Vic. Ze vonden hem niet zo’n interessant personage. Nana heeft hij zeker niet weten te overtuigen, want zij vond zijn zoektocht naar verlossing eerder een reden om bij zijn liefje Mad te zijn.

Toch waren er ondanks de vele vele opmerkingen, wel goede punten aan het boek. Yasmine hield ervan dat de personages opzoek gingen naar zichzelf in het boek én dat De Kids of Appetite aan iederéén hulp bieden.

En toen sloot de Barboek

Helaas kwam er een einde aan onze geweldige middag. Ik deelde nog onze geweldige tasjes uit (daar werd ik ontzettend blij van) en toen moesten we afscheid nemen. Helaas, maar het moest want de Barboek ging sluiten. Ik had helaas geen tijd meer om eens rond te neuzen tussen de boeken… Na het afscheid gingen we nog met een klein bendetje iets gaan eten en toen moesten ook de laatste Book Nerds in Leuven de trein nemen naar huis. Het was dus een heel interessante én verrassende leesclub geweest.

Wat vonden jullie zelf van De Kids of Appetite?