Review

De ijzige verloofde: prachtige worldbuilding, maar te veel paardentanden en tierlantijntjes

De ijzige verloofde is het eerste deel van de betoverende Spiegelpassante-serie van Christelle Dabos. Treed binnen in een fabelachtig universum van zwevende arken en familieclans vol intriganten…
Ophelia, een eigenzinnig buitenbeentje en onbegrepen genie, heeft unieke gaven: ze kan door spiegels reizen en ze kan met haar handen de geschiedenis van voorwerpen lezen. Ze leidt een rustig bestaan op de ark Anima. Tot ze onverwachts wordt uitgehuwelijkt aan Thorn, een introvert maar invloedrijk lid van de Drakenclan. Ophelia is gedwongen haar verloofde te volgen naar de Hemelburcht op de ijzige ark Pool, waar niemand te vertrouwen is. Daar ontdekt ze dat ze een pion is in een politiek spel dat niet alleen verschrikkelijke gevolgen heeft voor haar eigen leven, maar ook voor haar geliefde ark Anima.

Mijn mening: 5/10

De ijzige verloofde is het eerste deel van het populaire Franse kwartet, De Spiegelpassante. Christelle Dabos won meerdere prijzen met haar boek over een meisje dat kan reizen door spiegels en het verleden van voorwerpen kan achterhalen. Ook in Nederland en België werd het boek heel erg goed onthaald. De verwachtingen lagen dus hoog, maar werden ze ook allemaal ingelost?

Allereerst wil ik graag zeggen dat de worldbuilding in dit boek fenomenaal is. De creativiteit van de auteur kent geen grenzen. Dabos speelt met het idee van ruimte, bedrog en verrast je keer op keer met fascinerende nieuwe mogelijkheden.

Ook leest het boek heel erg vlot en daar kunnen we alleen de vertaalster Eef Gratama voor bedanken. De schrijfstijl is heel beschrijvend en soms werd dat eigenlijk echt wel een beetje te veel. Elke keer als bijvoorbeeld het personage tante Rosalinde in een scène verscheen, werd er wel iets gezegd over haar ontzettend grote paardentanden. Het hoort misschien bij dit boek, maar ik vond het niet zo fijn dat er telkens een kenmerk van bepaalde personages werd benadrukt. Na vijfhonderd pagina’s weet ik het wel.

Bovendien vond ik het best jammer dat je als lezer na vijfhonderd pagina’s nog steeds in het ongewisse blijft over de hele fantasiewereld. Het hoofdpersonage Ophelia weet zelf niet veel van haar wereld en aangezien we door haar bril mee mogen kijken komen we ook niet veel te weten. Ophelia doet zelf niet veel moeite om meer te ontdekken van haar ark Anima of bijvoorbeeld van de Poolark. Persoonlijk had ik veel moeite om verbinding te vinden met Ophelia en ook alle bijpersonages bleven voor mij best wel aan de vlakke kant. Het boek was soms heel beschrijvend, maar over het hele plaatje blijf je als lezer nog steeds op je honger zitten.

En die honger werd alleen nog maar groter omdat de flaptekst best wel misleidend is. Er wordt beloofd dat de Poolark en de ark van Ophelia in gevaar komen, maar er is bizar weinig actie in dit boek en het gevaar is nog in de verste verte niet te bekennen. De ijzige verloofde is gewoon een zeer lange inleiding naar boek twee en voor sommige lezers (zoals ik) kan dat best een teleurstelling zijn.

Momenteel twijfel ik zelf nog een beetje of ik het vervolg zal willen lezen. Ik was best een fan van de worldbuilding, maar er waren best wel veel dingen die me stoorden. Desondanks smaakte het laatste hoofdstuk wel naar meer, dus wie weet zal ik het boek nog eens uitlenen in de bibliotheek. Als je van fantasy houdt met veel actie, dan zou ik je dit boek helemaal niet aanraden.

Christelle Dabos | Eef Gratama | Luitingh-Slijthof | hardcover | €21,99 | 9789024587223| 528 p.

1 thought on “De ijzige verloofde: prachtige worldbuilding, maar te veel paardentanden en tierlantijntjes

  1. Ik heb het boek zelf ook gelezen en ik vond Ophelia echt verschrikkelijk. Wat een suffe doos. Onder andere om die reden weet ik ook nog niet of ik verder ga in deze serie.

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.