Review

De Ballade van Slangen en Zangvogels, een volwaardige prequel bij De Hongerspelen

Ambitie motiveert hem.
Competitie drijft hem. 
Maar macht kent een prijs.
Het is de ochtend van de boeteceremonie waarmee de tiende jaarlijkse Hongerspelen worden ingeluid. In het Capitool bereidt de achttienjarige Coriolanus Snow zich voor op zijn enige kans op roem en succes, als mentor in de spelen. Zijn ooit zo machtige familie heeft het moeilijk en hoe het hun verder zal vergaan, hangt af van Coriolanus’ prestaties. Hij moet charmanter, slimmer en geraffineerder te werk gaan dan zijn medestudenten en zijn tribuut naar de overwinning helpen. Maar het zit hem niet mee. Hij krijgt de vernederende opdracht om mentor te zijn van de vrouwelijke tribuut uit district 12, het laagste van het laagste. Vanaf nu zijn Coriolanus en zijn tribuut verbonden door hun lot: iedere keuze die hij maakt kan leiden tot gunst of mislukking, zege of ondergang. In de arena zal worden gevochten tot de dood. Buiten de arena begint Coriolanus mee te leven met zijn tribuut… en moet hij kiezen wat hij belangrijker vindt: de regels blijven volgen of doen wat nodig is om te overleven.

Mijn mening: 8/10

De Ballade van Slangen en Zangvogels is een prequel bij de Hongerspelen en vertelt het achtergrondverhaal van president Snow. In april en begin mei herlas ik de Hongespelen-trilogie en daardoor kon ik al een aantal theorieën verzinnen voor De Ballade van Slangen en Zangvogels. Ik had heel veel verwachtingen, maar ik zal het alvast toegeven: dit boek heeft me alsnog kunnen verrassen.

Iedereen (en ik ook) had het idee dat dit boek alleen maar over Snow én zijn verhaal ging gaan. Hoe is hij zo’n tiran geworden? Wat dreef hem zo ver? Wel, daar kregen we in De Ballade een heel uitgebreid antwoord op, maar dit boek ging daar niet alleen over. Het ging ook over de geschiedenis van De Hongerspelen en welke meesterbreinen erachter zaten. Hoe komt een samenleving ertoe om telkens 24 jongeren de dood in te sturen? Hoe komt het dat De Hongerspelen zo’n televisieshow zijn geworden waar het hele Capitool van geniet? Wel, je krijgt er allemaal antwoord op en het zijn geen mooie antwoorden.

Je kunt dus wat stellen dat dit boek best wel veel ethische vraagstukken probeert te beantwoorden en je nachtmerries waar maakt. Als je De Hongerspelen al wreed vond, dan is dit boek nog net een stapje verder. Je krijgt als lezer een inkijkje in hoe de Capitoolinwoners kijken naar de districten, hoe ze hen behandelen en hoe ze hen gebruiken om een toekomstige oorlog in te dammen. Als je een beetje nadenkt over wat je leest, dan weet je dat dit niet echt zomaar fictie is en het ook écht gebeurt – hier en nu. De manier hoe Collins al deze pijnlijke vraagstukken heeft verwerkt in dit boek is een meesterwerk.

Bovendien (en daar had ik op gehoopt) verkeert Panem in een heel andere situatie dan in de jaren van Katniss. Je ziet de fundamenten van Panem waarmee we zo vertrouwd zijn geraakt in de trilogie. Collins is écht terug in de tijd gegaan met dit boek én daar hield ik van. Het geeft je als lezer zoveel informatie over de leefwereld en de gewoontes en over het feit dat in 60 jaar in district 12 niet zoveel veranderd is. Ook zijn er heel veel verwijzingen naar de drie boeken van Katniss, zoals bijvoorbeeld de liedjes die ze zingt.

Natuurlijk komen we ook veel te weten over de achtergrond en het karakter van Snow. In De Hongerspelen zien we hem alleen maar als oude en zeer machtige man, maar in De Ballade van Slangen en Zangvogels leer je hem echter écht kennen. Snow is geen likeable personage en thank god, dat hij dat niet was. Hoe Collins hem op papier heeft gezet was sterk. Hoe ze zijn verlangens en ambities verweven heeft in dit verhaal is sterk. En het is pijnlijk om te zien dat iedereen (wie je ook bent) een product is van hun opvoeding. Je doet geen wrede dingen uit het niets, maar het maakt deel van de sociale constructie die een persoon heeft opgebouwd door z’n leven heen. Het is net zo goed de samenleving. Het is nooit één persoon.

Ook hield ik ontzettend van Lucy Gray, de meisjestribuut uit District 12 die Snow moet begeleiden. Ze is zo’n verrassend personage: excentriek, moedig, sterk en zo muzikaal. Ze is heel anders dan Katniss én Lucy Grays achtergrondverhaal is ook niet iets wat je als lezer meteen zou verwachten. Ze zorgt voor een paar verrassingen in het boek en laat je toch wel met nog een paar vragen achter.

Het enige minpunt in dit boek is dat de spanningsboog soms een beetje scheef zat. Het ging telkens op en neer en als lezer, voelden sommige stukjes wat langdradig aan. Maar hoe dan ook, er zit zeker genoeg spanning in het boek en ik zweer je dat je emoties hoog zullen oplopen als je De Ballade zal lezen.

Tot slot, ook nog een groot applaus voor Maria Postema die dit boek als een sneltrein heeft vertaald én dat dan ook nog eens geweldig heeft gedaan.

De Ballade van Slangen en Zangvogels is dus écht een geslaagde prequel. Suzanne Collins wilde met dit boek nog graag een boodschap meegeven en daar is ze heel erg in geslaagd. Dit was oprecht een boek dat bijdroeg aan de oorspronkelijke trilogie (iets wat je niet vaak tegenkomt). Kortom, De Ballade was sterk. Zeer sterk.

Suzanne Collins | Maria Postema | Van Goor | paperback | €20,99| 9789000372058 |592 p.

1 thought on “De Ballade van Slangen en Zangvogels, een volwaardige prequel bij De Hongerspelen

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.