Dear Book Nerd Book Club

9/05 | Verdeelde meningen voor Ik geef je de zon

Onze meileesclub stond helemaal in het teken van Ik geef je de zon van Jandy Nelson. Het boek kwam al vijf jaar geleden bij Blossom Books uit, maar onze leesclub besloot om het boek nu eens op te pakken. Via zoom gingen we diep in op alle aspecten van het boek en jammer genoeg moesten we tot de conclusie komen dat het boek niet iedereen heeft weten te bekoren.

Ik was de enige die Ik geef je de zon na vijf jaar nog eens opnieuw las. Voor alle andere deelnemers was dit boek helemaal nieuw. Bij sommigen, zoals bij Lien, stond het boek al een paar jaar in de kast en anderen bestelden het boek of lazen het uit de bib.

De eerste indruk

Ik geef je de zon is best wel een opvallend boek als je het ziet staan in de boekhandel: felle kleuren en een pakkende en filosofische titel. De meeste leesclubleden konden het wel vinden voor de cover (en ik al helemaal).

Bovendien vond ik het zelf ook heel spannend om een van m’n lievelingsboeken te herlezen (je kan mijn schreeuwerige recensie van vijf jaar geleden hier nog eens teruglezen). Ging ik er net zo schreeuwerig over zijn? Ging ik het nog goed vinden? Terwijl ik met die vragen in mijn hoofd zat, hadden sommige leesclubleden niet zo’n hoge verwachtingen. Charlotte en Tim lazen niet eens de achterflap en doken er gewoon in.

Te poëtisch?

We waren het er allemaal over eens dat Ik geef je de zon best wel een helse klus moet zijn geweest om te vertalen. Jandy Nelson heeft zo’n beeldende schrijfstijl, boordevol metaforen en andere beeldspraak. Als lezer krijg je zoveel verschillende beelden naar je toegestuurd én vertaalster Aimée Warmerdam is er zeker in geslaagd om het verhaal en de gedachtes van Jude en Noah mooi tot bij de lezer te brengen.

Uiteindelijk is ook de schrijfstijl een beetje wat voor veel leesclubleden nét iets te veel was. Het duurde lang voordat iedereen zich goed in het verhaal kon inleven en voor sommige leesclubleden had al die beeldspraak helemaal niet gehoeven. Doreen en ik waren echter dan weer helemaal fan en hebben een aantal sticky notes bij onze favoriete zinnen geplakt.

Ook bij de personages was het precies erop of eronder. We waren het er allemaal over eens dat hun gevoelens als levensecht aanvoelden, maar dat hun gedrag (met die geesten en de Bijbel van oma) nu net een tikkeltje erover was. Ik vond dat hun gedrag juist heel goed paste bij de mensen die ze zijn, maar anderen konden dat niet zo goed een plaats geven. Jude en Noah slaagden er dus helaas niet in om iedereens hart te stelen. (Maar Jude wist wel Doreen helemaal in te palmen, dus dat is dan toch een pluspunt voor Jude.)

De doorslaggevende factor voor veel leesclubleden was dan dat het boek soms een beetje té perfect geplot was. Alle puzzelstukjes vielen altijd zo toevallig in elkaar en dat maakte het voor sommigen net iets te geknutseld.

Doorzetten tot het eind

Ik geef je de zon was dus voor veel leesclubleden niet hét boek van het jaar. Het had een trage opbouw, de schrijfstijl lag niet iedereen en we hadden ook nog een paar opmerkingen over een aantal details die we ook niet over het hoofd konden zien. Uiteindelijk scoorde Ik geef je de zon 5,6/10 (7 deelnemers). Van alle deelnemers zouden twee mensen nog iets van Jandy Nelson lezen en een iemand zou nog iets van haar willen lezen als de achterflap interessant is.

Dat was dus alweer de leesclub van mei. Onze volgende leesclub (online of offline, dat is nog onzeker) zal plaatsvinden op 27 juni en deze keer lezen we De Ballade van Zangvogels en Slangen, de prequel bij De Hongerspelen.

Ik geef je de zon | Aimée Warmerdam | Blossom Books | Hardcover | 9789020679779 | 364p.

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.